Deszczowy dziś poranek, co widać na zdjęciu. Dlatego w jednej ręce mała biała naprawdę pyszna cappuccino ze sklepu Mały Zielony Płaz (z aplikacją mobilną, której instalacja zajmuje pół minuty, od 7.00 do 10.00 kosztuje 1,99 zł) w drugiej – biała róża za 8 zł. Tyle szczęścia za dyszkę. A co, w końcu dzisiaj małe święto.
Dobrego dnia Moje Drogie Kobietki, które czytacie tego bloga.
Jeszcze jedno serce. I tak jak biały kamyk znalezione. Biały kamyk w Sanktuarium w Świętej Wodzie. To – delikatne jak opłatek – we Wrzeszczu.
Żyjemy w dużym tempie, jesteśmy wiecznie zagonieni i nie mamy czasu. Przychodzimy w dzisiejszą niedzielę do Chrystusa, aby przy Jego ołtarzu zatrzymać się i zadać sobie najważniejsze pytania: Jaka jest moja relacja z Jezusem, z drugim człowiekiem oraz z samym sobą.
[Biuletyn liturgiczny Dzień Pański, 29 września 2019, nr 47, Edycja Świętego Pawła, s. 1]
Dziesięć lat temu, w każdym numerze Zwierciadła zamieszczone było jedno zdjęcie w cyklu Mistrzowie fotografii. Na twardej kartce z perforowaniem przeznaczone do oprawienia.
Zdjęcie z czerwcowego spotkania, inspirowane cyklem w Zwierciadle, dostałam już oprawione w białej ramce, wyjęłam je tylko na potrzeby tego wpisu.
Październikowe zdjęcie musnął światłem Mój Mistrz, tak subtelnie jak tylko On potrafi. I tak już zostało.
Po prostu. Piękne.
Po prostu piękne.
Taki obrazek na kuchennej ścianie. Weszłam do domu w odpowiednim momencie. Pięć minut później i obrazka by nie było. Ale był, czekał na mnie, bo to przecież moje urodziny i imieniny.
Pięćdziesiątnica i Święto Tygodni (w ST), Zesłanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy (w NT), inaczej Zielone Świątki, bo na czas Pięćdziesiątnicy synagogi i domy ozdabiano zieleniną i kwiatami.
Widok z kuchennego okna, dwie po dwudziestej drugiej. Life authentic. No filter.
Światło po południu.
W szpitalu na Zaspie, tuż przy głównym wejściu i… wyjściu w niedzielę 19 maja, pół godziny po północy.
Dobry Pasterz. Najlepszy.
Pasterz owiec. Szczególnie tych…, które się tak straszliwie pogubiły.
Słyszeć, słuchać, usłuchać.
Trzy poziomy przyjmowania słów. I Słowa.
Rabbuni!
I tej nocy samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami.
Wj 12, 8
Adoracja.
I jeszcze tęcza dziś była. Nie udało mi się jej uchwycić, bo bateria padła. Przed zrobieniem tego zdjęcia przesiedziałam kwadrans w aucie czekając aż bateria w telefonie się doładuje. Po dziesięciu minutach ładowania zorientowałam się, że… wtyczka nie była wciśnięta.
Gdyby bateria była naładowana, sfociłabym to niebo i pojechała do domu.
A tak przez ponad kwadrans patrzyłam na ten spektakl niebieski. Niebieski, chociaż złoto-pomarańczowo-różowy.
Jest w Gdańsku dom pełen aniołów, stoją na półkach, w podświetlonych wnękach. Dwa zdobią wizerunek Jezusa praskiego, który zajmuje centralne, najważniejsze miejsce domu: na ścianie pomiędzy oknami. Zakochałam się w tym obrazie, obrazie też.
(…) Wiem tylko to, że kocham i jestem kochana. To mi wystarcza. (…)
źródło: Dzienniczek św. Siostry Faustyny Kowalskiej ZMBM, 1828.
Trzeciego lutego.
Trzy gwiazdki zdjęte wczoraj z okien. Trzy fragmenty z niebieskiej książki, którą przed chwilą skończyłam czytać. Trzy róże znalezione. I trzy anioły Andrieja Rublowa.
40 dni minęło od Bożego Narodzenia. Rozbiera się choinki, zdejmuje ozdoby świąteczne, przestaje śpiewać kolędy.
Takie światło o poranku.
Poranne niebo. Mimowolnie sprawdzam czy może wystarczy mi tylko 6 godzin snu.
Niebo tuż przed siódmą rano.
Druga niebieska niedziela. Pierwsza była rok temu.
Dzisiejsza niedziela pełna słów. I Słowa.
To uczucie, kiedy w mroźny poranek fotografujesz księżyc, a wieczorem znajdujesz w kadrze gołębia.
Ależ poranek, zimno, ciemno, deszcz ze śniegiem zacina z ukosa, wieje jak nigdy, a mi pod nogami na chodniku „wyrasta” taki kwiatek.
Błogosławieństwa Bożego, Jego opieki i potrzebnych łask w Nowym Roku, na każdy miesiąc, na każdy dzień, na każdą chwilę.
Tylko tyle i aż tyle. Tyle wystarczy.
