pierwsza niedziela tej jesieni
ostatnia Msza Święta tej niedzieli
mnóstwo cegieł
23 ołtarze
kilka stylów – romański, gotycki, renesans, barok, głównie barok, dużo baroku
za dużo jak dla mnie
na wejście – cisza pachnąca
półmrok
gra świateł z cieniami
w tym wszystkim On
z boku
dystansujący się od przepychu pokrytego złotem i kurzem
te słowa
na wyjście – muzyka z rokokowych organów
cicha, mrucząca, subtelna, lekkuchna
w kontrze do doznań
na ukojenie zmysłów
i serca
ile dłoni zostawiło ślad na tych drzwiach
zadbanych, niedzielnych, odświętnych ze śladami kremu do rąk
spracowanych ze śladami wszystkich jesieni życia
i tych ze śladami aksamitu śliwek wybieranych z warzywniaka tuż obok
w przeddzień jesieni
Piję kranowiankę, nie kupuję butelkowanej.
Piję wrzątek.
Odkryłam, że umiem w drożdżowe!
Chadzam spać przed północą.
Nie maluję paznokci u rąk i bardzo mi z tym dobrze.
Kupuję ebooki, papierowe tylko gdy ebooka nie ma.
Nie kupuję ciuchów.
Dużo fotografuję – komórką.
Czasem kaligrafuję – stalówką (1,5mm i 2,4 mm), granatowym atramentem.
Codziennie piszę.
Codziennie czytam.
I mimo, że codziennie tęsknię przeogromnie za najbliższymi i bliskimi – jestem wdzięczna, że mam za kim tęsknić.
I tak generalnie jestem wdzięczna.
Bo jestem. I Ty jesteś.
I Ty, właśnie Ty!
samo życie
się pisze
samo
życie
czerwcowy poranek
już mam wsiadać do autka
mijam je jednak i idę dalej prosto
prosto do jaśminowca
pasyjna
niebo zasnute
w kościołach krzyże zasnute
dziś zasnute podwójnie
rusztowanie
na tle atramentowego nieba
to widok sprzed kilku dni
od dziś rusztowania nie ma
a niebo nadal jest
dwie białe róże na tle okna,
które
jest jak księżyc w pełni sprzed kilku dni
dwa białe pszeniczne 0,0%
piosenki dwie, pierwsza na dwa głosy,
która
od kilku dni bardzo we mnie siedzi i bardzo mi z nią dobrze
druga anielska
dwoje oczu tej małej
dwuskrzydłowe drzwi w dwóch odsłonach,
których
jasna odsłona trwała tylko chwilę
i niebieskie światełka dwa przy tych drzwiach
i marzenia dwa ośmiogrudniowe
somewhere over the rainbow
bluebirds fly
and the dreams that you dare to
oh why, oh why can’t I?
Krajobraz zaokienny
Mgła
Aleja drzew udająca szpaler
Kanał giżycki
Ostaniec
Przyszedł.
Puka.
Opuszką paluszka nowonarodzonego Dzieciątka.
Wpuścisz go do domu, do swojego serca?
Niech to będą dobre święta, pełne Słowa i obecności.
Naszej dla siebie i Niego.
w pierwszym odruchu chcesz pomyśleć marzenie
szybko zanim spadnie
nie myśl
zmień je w prośbę
a po niej dodaj: jeśli taka jest wola Twoja
i ufaj
bo On nie tylko może wszystko
i wie wszystko
ale też wie lepiej
Chcesz rozśmieszyć Pana Boga? Powiedz Mu o swoich planach.
A potem nie buntuj się, że przecież twoje plany były dobre i ważne.
Bo były.
Zaufaj i cierpliwie czekaj,
aż znowu,
po raz kolejny,
okaże się,
że z perspektywy czasu Jego plany były o niebo lepsze.
Nieproszone to ptaszysko w kadrze, gdy robiłam zdjęcie darło się wniebogłosy i brzmiało złowrogo. Zło jest krzykliwe. A dobra prawie nie słychać. I prawie nie widać. Ale jest.
