Dziś sobota, więc praca nad tekstami wśród zapachu schnącego prania, wynoszenie śmieci, sprzątanie, zakupy. Cały dzień był chmurny i deszczowy. Słońce wyszło tylko na chwilę. Ale nie to jest ważne, że wyszło na chwilę. Nawet nie to jest ważne, że w ogóle wyszło. Dziś, ważne jest to, że wyszło w tej samej chwili, w której pomyślałam: Dbaj o dziś! 365 dni ze słowami ks. Piotra Pawlukiewicza.
Czytaj dalej Dziś!
Wracam z porannej Mszy Świętej. Idę inną drogą, aby odebrać paczkę z punktu w małym zielonym płazie. I myślę: może jakieś serduszko bym znalazła. Ale pewnie nie, bo przecież dwa dni temu było. Patrzę na trawnik i widzę kawałek drewienka. Podnoszę. Odwracam:
Czytaj dalej Awers
Wyszłam z domu kwadrans przed ósmą. Padał lekki deszcz. Pomyślałam o tym, że już dawno nie znalazłam żadnego serduszka. Jakież było moje zaskoczenie, gdy tuż obok celu porannego spaceru, w oddali, zobaczyłam to serce!
Czytaj dalej W kroplach deszczu
Nie uwierzysz! – powiedziałeś dziś z takim entuzjazmem.
Ale ja… wierzę.
Nie ma przypadków – powiedziałeś.
Ale ja… to wiem!
Tuż przed kolacją wigilijną.
– Pierwszy raz widzę takie piękne chabrowe główki. Skąd są te zapałki?
– A na chodniku przed domem znalazłem – odpowiada tata.
W miniony poniedziałek idę do lekarza z mocnym postanowieniem, że tym razem zapytam go jaką wodą pachnie. Wchodzę do gabinetu. I znowu brakuje mi odwagi, po prosto głupio mi zapytać. A tak bardzo bym chciała wiedzieć jaki to zapach. Wychodzę z gabinetu ubrana w smutek…
Taki obrazek na kuchennej ścianie. Weszłam do domu w odpowiednim momencie. Pięć minut później i obrazka by nie było. Ale był, czekał na mnie, bo to przecież moje urodziny i imieniny.
I jeszcze tęcza dziś była. Nie udało mi się jej uchwycić, bo bateria padła. Przed zrobieniem tego zdjęcia przesiedziałam kwadrans w aucie czekając aż bateria w telefonie się doładuje. Po dziesięciu minutach ładowania zorientowałam się, że… wtyczka nie była wciśnięta.
Gdyby bateria była naładowana, sfociłabym to niebo i pojechała do domu.
A tak przez ponad kwadrans patrzyłam na ten spektakl niebieski. Niebieski, chociaż złoto-pomarańczowo-różowy.
Ależ poranek, zimno, ciemno, deszcz ze śniegiem zacina z ukosa, wieje jak nigdy, a mi pod nogami na chodniku „wyrasta” taki kwiatek.
Mały Książę, który śledził pojawienie się olbrzymiego pąka, wyczuwał, iż wykwitnie z niego jakieś cudowne zjawisko, lecz róża schowana w swoim zielonym domku przygotowywała się powoli. Starannie dobierała barw. Ubierała się wolno, dopasowywała płatki jeden do drugiego. Nie chciała rozkwitnąć pognieciona jak maki. Pragnęła zjawić się w pełnym blasku swojej piękności.
[Saint-Exupéry A., 2002, Mały Książę, MUZA SA, Warszawa, s. 40]
Dzień jak (nie) co dzień. Pierwszy, najdłuższy, ostatni.
Pierwszy dzień lata.
Najdłuższy dzień w roku.
Ostatni urodzinowo-imieninowy z trójką z przodu.
Pierwszy dzień reszty mojego życia.
PS. Taki obrazek. Namalowany dzisiaj na kuchennej ścianie promieniami zachodzącego słońca.
Moje 4-centymetrowe pocieszne brzydactwo z Pejo Fonti. Włoski kotek made in China.
Val di Sole. Dolina Słońca, w której świeci ono średnio przez osiem na dziesięć dni w roku. Dla nas świeciło przez jeden na osiem dni pobytu – 29 stycznia 2017.
Niedzielny poranek. Spoglądam na listę rzeczy do zrobienia przed Świętami – długą na stronę A4 – a wzrok przekornie pada tuż za nią, na regał z książkami. „Jest niedziela… no nie pracuj chociaż dzisiaj… odpocznij… jutro też jest dzień… wstaniesz o 6.00… ze wszystkim zdążysz… zobaczysz… zaufaj…”, szepce mi to moje lepsze „ja”, to mniej krytyczne, łaskawsze, opiekuńcze.
Skończyłam czytać Przypadek Grzegorza Miecugowa. Na s. 315-316 znalazłam piękny fragment o pięknie.
i uliczką pierwszą z brzegu
poszłam w przypadkowy spacer
ten brak czasu tak dolega
chciałam chociaż raz inaczej
[źródło: Popołudnie, słowa: Jonasz Kofta, wykonanie: Katarzyna Groniec]
Więc w tej ciszy ukryty ja – liść,
oswobodzony od wiatru,
już się nie troskam o żaden z upadających dni,
gdy wiem, że wszystkie upadną.
Jan Paweł II
Na kilkanaście godzin przed pełnią, która będzie jutro o g. 13.12.
