Chcesz rozśmieszyć Pana Boga? Powiedz Mu o swoich planach.
A potem nie buntuj się, że przecież twoje plany były dobre i ważne.
Bo były.
Zaufaj i cierpliwie czekaj,
aż znowu,
po raz kolejny,
okaże się,
że z perspektywy czasu Jego plany były o niebo lepsze.
Pomiędzy wiarą a miłością. Jest.
– Ależ pięknie pachnie. To dla mnie? Naprawdę? Dziękuję!
Nieproszone to ptaszysko w kadrze, gdy robiłam zdjęcie darło się wniebogłosy i brzmiało złowrogo. Zło jest krzykliwe. A dobra prawie nie słychać. I prawie nie widać. Ale jest.
Mnóstwo żonkili* widziałam w ciągu ostatniego miesiąca. Wszędzie były. Nie tylko w sklepach czy na rabatach ale też w ciemnicy.
Tak się na nich sfokusowałam, że nie zauważyłam dwóch (a może i trzech) ślimaków, ukrytych między trawą, mchem, jesiennymi suchymi liśćmi i wzrastającymi krzewinkami. Dostrzegłam je dziś oglądając zdjęcie.
Jesteś wolna!
– Marusia, Marusia, chodź zobacz jaka śliczna owieczuńka.
– Owieczuńka? A skąd Ty znasz takie słowo, Karusiu?
– A od 6 letniego siostrzeńca naszej Pańci. Poznałam go na Boże Narodzenie, opowiadałam ci przecież, nie pamiętasz?
– Pamiętam, pamiętam. To ten mały mądruś, który nazywa nas… kociuszkami.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja.
Śmierć. I Miłość, która jest silniejsza.
Jest takie czekanie, które już jest spotkaniem,
jest taka ciemność, która już jest światłością…
Takie było niebo wczoraj.
… trochę nadziei i więcej nic.
Zalane wrzątkiem laska cynamonu, kurkuma (najlepsza by była w kłączu), pieprz czarny w ziarenkach (bo piperyna wzmacnia działanie kurkuminy), goździki, świeży imbir.
I tak od tygodnia po trzy, cztery półlitrowe filiżanki dziennie.
Wczoraj, dwadzieścia minut przed północą.
Przedostatni sms od Pana Profesora Rachockiego był taki:
„Życie to pole walki, a nie piknik”. A. Christie :-)
Ostatki. Kultowe amerykańskie bardzo słodkie czekoladowe babeczki nadziewane słonym masłem orzechowym. W opakowaniu w kolorze cittaslow.
Dziękuję.
Koty policzone. To co planowałam od dawna, ale odkładałam bo wydawało mi się zbyt czasochłonne, sześciolatkowi zajęło niespełna kwadrans. Według kryterium „od łebka” – z uwzględnieniem kotów na pocztówkach, obrazkach czy kubkach – wyszło 586, z czego 184 na wózku zakupowym i fartuszku kuchennym. Mnie się zdaje, że to dużo za dużo, ale Karusia zatwierdziła zarówno przyjętą metodykę zliczania jak i wynik.
Takie światło wczesnym rankiem 2 lutego.
Sobotni księżyc. Za dwa dni druga pełnia styczniowa.
– Jestem Twoją ulubioną kotką?
– Jesteś moją ulubioną szmaragdowooką kotką, Marusiu.
– No tak, bo Karusi są bursztynowe.
Niebieska niedziela. Niebieska wstążeczka, włóczka, poręcz i okładka książki.
Wczoraj i dziś pełnia bożonarodzeniowych życzeń z 2012 roku. Dziękuję.
A jutro o g. 3:18 pierwszy nów w 2018.
Wczesnym rankiem mroźny silny wiatr na twarzy, a chwilę później ciepły płomień w środku. I to jest najważniejsze.
Trzeci dzień stycznia 2018. Trzeci jeżyk, razem z dwoma innymi – w sierpniu 2016 – przyjechał z Meldorf.
Wieczorem w Gdańsku Głównym. Sacrum i profanum. A moim głównym postanowieniem na styczeń jest zaniesienie smartfona do naprawy. Bo te zdjęcia wyglądają jakby były papierem ściernym wygładzane.
O g. 3:25 – pierwsza pełnia w 2018. Pierwsza z dwóch styczniowych.
Hanna Krall: Zbędnych słów jest coraz więcej na świecie. Jest coraz więcej książek, gadania, hałasu, tumultu. Trzeba więc wyławiać tylko te, bez których nie można się obejść.
[Tochman W., Szczygieł M., 2015, KRALL, Dowody na Istnienie, Warszawa, s. 193]
– Mnie to św. Mikołaj może nic nie przynosić, ja wszystko mam.
– Ale może zabrać – usłyszał w odpowiedzi dziadek od swojego 6 letniego wnuka.
